De beste ideeën ontstaan uit eigen ervaring en frustratie. Zo ook bij De Keerzijde. Lieke vertelt hoe de ervaringstrainingen - met een focus op eigen regie - tot stand zijn gekomen.
Een aantal jaar geleden trok ik samen met mijn zorgcollega's de stoute schoenen aan. We huurden een huisje op een vakantiepark en zijn een weekend lang ondergedompeld in een ‘verpleeghuis’. Vroege en late diensten wisselden elkaar af en de afspraak was: gebruik zoveel mogelijk de ervaring van de werkvloer en dus de handelingen, regels en activiteiten van alledag. De verzorgenden wisten veel beter dan ik wat goed voor mij was. Er ontstond al snel totale verbazing over mijn eigen gedrag en dat van mijn mededeelnemers.
Binnen een paar uur raakte ik zwaar geïrriteerd, maar dat maakte de zusters en broeders niet uit. ‘Komt wel goed Lieke, we gaan zo lekker eten. Ga jij maar vast de tafel dekken.’ Gedwee deed ik wat er van me gevraagd werd. Ik hoorde één van mijn mededeelnemers vragen of ze een glaasje water mocht pakken en ik dacht: Idioot, dat pak je toch gewoon?
Van tevoren dacht ik dat het erg leuk zou worden. Immers: vertel mij niet na al die jaren hoe ik met mijn bewoners om moet gaan! Maar leuk was het op dat moment echt niet. Ik was binnen een paar uur gehospitaliseerd en paste me aan alles aan. Gelukkig kregen we dezelfde avond met z'n allen de slappe lach vanwege alle pure reacties van ons als deelnemers. Dat luchtte op. Voor even! Want daarna kwam de mededeling dat niet iedereen kon douchen de volgende morgen: er waren te weinig vroege diensten. Of we even een afspraak konden maken van wie in de avond en wie in de ochtend zou gaan douchen.
De stoom kwam uit mijn oren, maar ik durfde het niet te zeggen tegen de zuster. 's Avonds in bed lag ik een plan te bedenken hoe ik in de ochtend even heel snel stiekem kon gaan douchen zonder dat de zuster het zou merken. Ik voelde me net een puber. Gelukkig mocht ik uiteindelijk toch 's ochtends douchen. Maar de zuster (weer een nieuw gezicht overigens) bleef er wel bij. Op aanwijzing van de zuster heb ik me keurig gewassen, in de goede volgorde. Toen ik bijna klaar was hoorde ik ineens: Goed zo Lieke! Dat schoot er heftig in bij mij en het enige wat ik kon denken was: en nu die badkamer uit jij!
De dagen gingen zo door en ik schoot zelf van de ene emotie in de andere. Door in deze situatie de controle uit handen te geven heb ik de conclusie getrokken dat ik helemaal níets onder controle heb, wanneer ik zelf afhankelijk word van zorg. We wisten toen: deze bijzondere ervaring gunnen wij iedereen die werkt in de zorg als medewerker, manager, mantelzorger of vrijwilliger. Wat het mij verder gebracht heeft, is het begrip voor mijn bewoners en inzichten in mezelf; als mens en als zorgverlener. Zelf een dag afhankelijkheid ervaren maakt je een ander mens. Dat vergeet je nooit meer.